Οδυσσέας Ελύτης - Υπολοχαγός του 40΄​​

​

Έγινε αιτία ο πόλεμος να συνειδητοποιήσω τι είναι ο αγώνας, ο ομαδικός πλέον και όχι ο προσωπικός.

 

Θέλω να πω τι σημαίνει να μάχεσαι ενταγμένος σε μια ομάδα, που έχει ορισμένα ιδανικά και να μάχεσαι κι εσύ γι' αυτά.
 

Είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναις ο Ελληνισμός ν' αναδύσει  όταν πιστεύει στο δίκιο του.

 

Και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου.
 

Λίγοι ξέρουνε ότι  το κύριο βάρος του πολέμου  το σήκωσαν οι ανθυπολοχαγοί.
 

Και συμβολικά  αυτό θέλησα να δείξω  ηρωοποιώντας  έναν Ανθυπολοχαγό, με το Άσμα που έγραψα. Τι είναι εκείνο που σας συγκίνησε στο Έπος του Σαράντα;
 

Ήταν ότι διάβαζα στην πράξη  και μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά μην τύχει και δακρύσω, αυτά που με ανία και δυσφορία διάβαζα ως τότε στα βιβλία και για την ιστορία της χώρας μου.
 

Ήταν μια βίαιη φορά  προς τα εμπρός του λαού που είχε κάποτε ηττηθεί, όχι εξ αιτίας του, στη Μικρασία και που τώρα θα έπαιρνε την εκδίκησή του.
 

Έτσι το έβλεπα εγώ. Σαν άχτι μακροχρόνιο που έβγαινε και ξεθύμαινε.
 

Δεν έπαιζε ρόλο που ο εχθρός ήταν διαφορετικός.
 

Ο εχθρός ήτανε η Τυραννία, ήτανε η μορφή του Άδικου, που την είχαμε υποστεί κάτω από διαφορετικές μορφές επί αιώνες και είχε γίνει μοίρα μας.
 

Αυτή η εξέγερση εναντίον της Μοίρας, χωρίς υπολογισμό, μες στα όλα, αυτή η ''όμορφη αφροσύνη'', όπως λέω κάπου αλλού, ήτανε που ανέβαζε το γεγονός σε μιαν άλλη σφαίρα, ποιητική.
 

Μέσα μου έγινε μια αναπαρθένευση των τριμμένων εννοιών.
 

Οι λέξεις  ξεφουσκώνανε και ξαναγεμίζανε με καθαρή ουσία.
 

Με τη βοήθεια της ουσίας αυτής, βρήκα το θάρρος να ξαναπροφέρω λόγια που ως τότε φοβόμουνα επειδή τα συναντούσα μόνο στα χείλη των κούφιων πολιτικών και των πατριδοκάπηλων.

​

Γιατί οι Έλληνες εορτάζουμε την έναρξη και όχι τη λήξη

του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
 

Όλες οι πολιτισμένες ευρωπαϊκές χώρες γιορτάζουν τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και μόνο εμείς την έναρξη», λέει ο πολιτισμένος.

 

Γιατί ρε καλόπαιδο τι θα μπορούσαν δηλαδή να γιορτάζουν οι πολιτισμένες ευρωπαϊκές χώρες σχετικά με την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; Η Τσεχία, η Σλοβακία και η Αυστρία πέρασαν στο Γ’ Ράιχ πριν από το 1938, ώρες και μέρες μέτρησαν Βέλγιο, Δανία, Ολλανδία, Γαλλία μέχρι να εγκατασταθούν οι κομμαντατούρ στις πρωτεύουσές τους, η ΕΣΣΔ, είδε κι έπαθε μέχρι να διώξει τις γερμανικές στρατιές από το έδαφός της, μόνο η Μ. Βρετανία δεν έχασε, αλλά δεν νίκησε κιόλας.

 

Εμείς γιορτάζουμε την έναρξη αυτού του πολέμου γιατί νικήσαμε. Εμείς αντιμετωπίσαμε μια αυτοκρατορία που μπορούσε να μας κάνει μια χαψιά, κι ένα μήνα μετά προελαύναμε μέσα σε εχθρικό έδαφος, με τον πλανήτη να μην μπορεί να εξηγήσει το  ανεξήγητο. Κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, εχθρών και φίλων, ακόμη και της ίδιας της ηγεσίας της χώρας εκείνη την εποχή.

 

Κουβαλήσαμε τον ίδιο το Μουσολίνι στα βουνά της Αλβανίας 5 μήνες μετά την ιταμή εισβολή του, να παρακολουθήσει τον ανθό του ιταλικού στρατού να αποτυγχάνει παταγωδώς να αντιμετωπίσει την κουρασμένη και καταπονημένη αλλά νικήτρια στρατιά μας, με την ξεφτίλα να είναι τέτοια που να χρειαστούν τρεις μαζί (Ιταλία, Γερμανία, Βουλγαρία) για να μας κάνουν ζάφτι, κι αυτό μετά από δύο ακόμη μήνες επιχειρήσεων, όταν χρειάστηκαν μόλις 20 μέρες, ώστε ο Χίτλερ να ποζάρει μπροστά στον Πύργο του Άιφελ.

 

Γι’ αυτό γιορτάζουμε, κι αυτή η νίκη ήταν που έκανε και στα χρόνια της Κατοχής, το ελληνικό έθνος να αντέξει και να υπομείνει μέχρι την τελική συμμαχική νίκη.

 

Δεν γιορτάζουμε καμιά έναρξη πολέμου· γιορτάζουμε το ασύλληπτο κατόρθωμα του Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ. Και καλά κάνουμε! Και χρόνια μας πολλά!
 

Βαγγέλης Κουμπούλης

​

Ποιο το όφελος αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς με την εκμετάλλευση

και κατόπιν ανακουφίζεις έναν με την ελεημοσύνη;
Αν δεν υπήρχε το πλήθος των εκμεταλλευτών,

δεν θα υπήρχε το πλήθος των εξαθλιωμένων»
 

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

 

​

​Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς για το μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου.
 

Γιατί το μαρτύριο του Αγίου ηταν τόσο σύντομο σε σχέση με άλλους

 

Φύλαξε αμίαντη στον εαυτό του τη Θεία Χάρη που έλαβε κατά το βάπτισμα και ούτε στο νου του, λέγει, δεν καταδέχθηκε ποτέ να βάλει ο Άγιος κάτι από τα μη θεοσεβή… Και βλέποντας τον ο καρδιογνώστης Θεός τόσο αιχμαλωτίσθηκε από το νοερό κάλλος του, ώστε να ευδοκήσει να σκηνώσει μέσα σ’ αυτόν και να  αποτελέσει ένα πνεύμα με αυτόν, και ξεκινώντας από εκεί να τον κάνει ολόκληρο θείο…

 

Ο Δημήτριος είχε φθάσει διά της νήψεως ήδη και προ του μαρτυρίου στην τελειότητα και στη θέωση και έτσι, κατά την ανεξερεύνητη βουλή του Θεού, δε χρειαζόταν παρά ένα σύντομο μαρτύριο, με το οποίο σαν άλλος πνευματικός στάχυς θα θεριζόταν, για να συναχθεί στις ουράνιες αποθήκες.

 

Τα φοβερά βασανιστήρια από τα όποια έπρεπε να περάσουν άλλοι μάρτυρες υποβασταζόμενοι από την Χάρη του Θεού, για να δοκιμασθεί έτσι και να ατσαλωθεί η προαίρεσή τους, δεν χρειάζονταν στον Δημήτριο, γιατί αυτός «πριν ή γνώναι το κακόν, έξελέξατο το αγαθόν».

 

Με την νηπτική εργασία, η οποία ήταν θεοδίδακτος, είχε καταστεί τόσο τέλειος κατά την προαίρεση, ώστε ο πειράζων, μη βλέποντας καμμιά πιθανότητα επιτυχίας, μετά τον πρώτο ανιχνευτικό πειρασμό του σκορπιού, δεν τόλμησε να επιστρέψει από φόβο μήπως πολλαπλασιάσει τους στεφάνους του Μάρτυρος…

 

Λουκάς ο Ευαγγελιστής, ο Ιατρός και Αγαπητός.

Λουκάς: όνομα ελληνικό ή σύντμηση του λατινικού ονόματος Λουκιανός. ο Λουκάς συνεπώς ήταν εθνικός μάλλον Έλληνας ή ελληνιστής Ιουδαίος δηλ. εβραίος μ’ ελληνική παιδεία.

 

Ιατρός: ο Λουκάς ήταν ιατρος προσφέροντας ιατρικές υπηρεσίες στον πνευματικό του πατέρα, απόστολο Παύλο.

 

Αγαπητός: είναι ο μοναδικός που δεν εγκατέλειψε τον Παύλο όταν φυλακίστηκε. Ήταν ιατρός αλλά πάνω από όλα άνθρωπος και γι αυτό αξιαγάπητος, υπόδειγμα χριστιανού ιατρού κι επιστήμονα!
 

​